PREMIERA, już DZIŚ! Wydawnictwo Szara Godzina – Hotel Aurora - Emilia Teofila Nowak – Idealna na lato, obyczajowa powieść dla odważnych kobiet! + Fragment!

Dokładnie dziś, zatem w piękny, letni poniedziałek 20 lipca, swą długo oczekiwaną i zapowiadaną premierę, ma nowa powieść spod skrzydeł świetnego, cenionego przez mnie Wydawnictwa Szara Godzina, które wciąż zaskakuje mnie i wszystkich czytelników genialnymi, rodzimymi książkami. Oto intrygująca powieść Hotel Aurora, której autorką jest Emilia Teofila Nowak. 

Marzenia potrafią być niebezpieczne!

Antonina, na prośbę Grażyny, postanawia udać się w rodzinne strony przyjaciółki. W malowniczych Sudetach rozpoczyna swoją pierwszą pracę w podupadającym hotelu Aurora. Już w trakcie podróży poznaje przystojnego pisarza, który od pierwszego wejrzenia kradnie serce dziewczyny. W hotelu zaś spotyka Mariana, ojca Grażyny, który z powodu choroby nie daje sobie już sam rady z prowadzeniem biznesu. Czy w walce ze złym losem jesteśmy bezsilni? A może wystarczy jedna, charakterna osoba, by odmienić przeznaczenie? Hotel Aurora to ponadczasowa, tragikomiczna opowieść o niszczycielskiej sile pragnień, o więziach między ludźmi – często toksycznych. O tym, że świat dla każdego z nas jest zupełnie innym miejscem, a także hołd dla odwagi i nadziei na to, że prawda i miłość zawsze zwyciężają.

Jest to mój pierwszy raz z autorką, Emilia Teofila Nowak, urodziła się w 1992 roku, zamieszkuje w Poznaniu, prowadzi bloga, zachęcając odbiorców do tworzenia i kreatywności, prowadzi także warsztaty kreatywnego pisania, kocha naturę, biega, praktykuje też jogę. Powieść Hotel Aurora, nie ukrywam intryguje mnie niesamowicie, zapowiada się bowiem doskonała, współczesna literatura obyczajowa z nutą humoru, ideał na lato! Książkę zdobi świetna, przyciągająca oko okładka, już od dziś koniecznie poszukajcie jej w internetowych i stacjonarnych księgarniach, a w ramach zachęty zapraszam Was do poczytania ciekawego fragmentu powieści Hotel Aurora!

Hotel ojca Grażyny nazywał się „Aurora”, tak jak na imię miała Śpiąca  Królewna. Nazwa nie wynikała jednak z zamiłowania obecnie  siedemdziesięcioletniego pana do bajek Disneya. Stanowiła dowód  jego braku kreatywności i kompletnej nieznajomości branży hotelarskiej.  Najwięcej bowiem hoteli, jak tłumaczyła Grażyna, nazywało  się właśnie „Aurora”. 

– To czemu w ogóle twój tata otworzył hotel? – spytała Antonina  jeszcze przed Lubinem.

– Długa historia.

– Mamy jeszcze… Ile? Ze dwie godziny?

Grażyna skinęła głową i westchnęła ciężko. Między jej idealnie  wyskubanymi brwiami pojawiła się pionowa zmarszczka. Sięgnęła  po papierosa i zapaliła go, a potem wcisnęła więcej gazu i zaczęła  swoją historię.  Jej ojciec, Marian, był naukowcem. Studiował w Warszawie, mieście,  w którym przyszedł na świat. Tam poznał też swoją przyszłą  żonę, Barbarę. Barbara w głębokim poważaniu miała studiowanie,  zresztą we wczesnym PRL-u trzeba było czegoś więcej niż zdanej  matury, żeby dostać się na uniwersytet. Barbara poświęcała się sprzedawaniu  kwiatów na bazarze. Właściwie Grażyna nie wiedziała do końca, jak to się stało, że jej rodzice się ze sobą związali, ale wkrótce  po obronie doktorskiej Mariana, wyjechali za granicę. Do Ameryki  Południowej, gdzie Marian miał prowadzić badania nad wiciowcami,  badając chorych z leiszmaniozą*. Tam właśnie przyszedł na  świat starszy brat Grażyny. Później cała trójka przeniosła się do Afryki,  gdzie Marian wolał podobno spędzać więcej czasu z pacjentami  cierpiącymi na drakunkulozę**, niż z własną żoną i synem.

– Czyli twój tata to specjalista od chorób pasożytniczych? Doktor  medycyny, tak? – upewniła się Antek.

– Jaki tam z niego lekarz, co ty. Ma doktorat z parazytologii***.  Jest biologiem. Wydaje mu się, że wie wszystko na każdy temat,  ale jest biegły tylko w pasożytach. O nich akurat, naprawdę, wie  wszystko. Sam jest jednym z nich… Nie mogę dziwić się matce, że  go zostawiła, ale… – Grażyna wzruszyła ramionami. – Są siebie warci,  chore skurwysyny.  Marian i Barbara odwiedzili też Indie i Australię. Zatrzymywali  się w tym czasie w licznych hotelach. Aż do momentu, kiedy  Marian sam zapadł na chorobę pasożytniczą. Zwykłą, mało orientalną,  boreliozę. Stan jego zdrowia nie pozwalał na kontynuowanie  pracy naukowej. W związku z tym doktor stwierdził, że opracuje  zebrane do tej pory materiały i wyda je w pracy, dzięki której  otrzyma tytuł profesora. Zrobi to jednak po spełnieniu swojego  większego marzenia: założeniu hotelu.– Tak się przyzwyczaił do tych hoteli, że źle się czuł potem  w swoim warszawskim mieszkanku. Sprzedał je i kupił tanią działkę  nieopodal Jakuszyc, z jakąś ruderą pośrodku. Na zboczu góry,  gdzie nawet nie dociera żaden szlak turystyczny. A potem zaczął  brać kredyty, jeden za drugim.  Początkowo przebywającego na chorobowym doktora odwiedzało  całkiem sporo kolegów z uczelni i hotel jakoś prosperował. Dawało  to złudne poczucie niedoświadczonemu biznesowo naukowcowi,  że interes ma się świetnie. Dlatego brał kolejne kredyty, a wtedy, na  początku lat dziewięćdziesiątych było to jeszcze łatwiejsze niż teraz.  Wszyscy zakładali własne biznesy, a banki tylko czekały na moment,  aż upojeni wolnością po kilkudziesięciu latach PRL-u, lekko  niepoczytalni ludzie zaczną się gubić we własnych zobowiązaniach.  Marian postanowił zbudować na swoim zboczu góry basen.  W pewnym momencie pojawił się nawet jakiś świrnięty inwestor,  który wniósł kapitał na zbudowanie pola golfowego, ale okazało się  szybko, że miało to być pranie brudnych pieniędzy. Inwestor był  związany z warszawską mafią i policja dosyć szybko go dopadła,  a Marian został z rozkopanym zboczem góry, osuwającym się basenem  oraz wkurzonymi windykatorami. Biedni również ci ostatni.  Podjeżdżali autami na tyle, na ile się dało, ale dalej musieli wspinać  się na górę, co najmniej trzysta metrów, by potem schodzić tą  samą drogą w dół, niosąc na swoich barkach telewizor.

– Jeden z nich dostał podobno zawału po zejściu i roztrzaskał

skonfiskowaną ojcu mikrofalę. – Na twarzy Grażyny pojawił się pełen

sentymentu uśmieszek.

– Mikrofalę – powtórzyła z namysłem Antonina. – Rozumiem

zatem, że hotel nie serwuje ekskluzywnego jedzenia?

– Chyba oszalałaś. Nie dostaniesz nic poza pierogami, które

ze dwa lata leżą w zamrażalniku. Tobie to będzie pasować, ty opierdolisz wszystkie pierogi, bez względu na jakość. Co nie, Klusko?